Συνέντευξη στο inkefalonia.gr «Όπως στην πολιτική έτσι και στην τέχνη ο κόσμος σήμερα δεν καθοδηγείται»

Μια πραγματικά αξιόλογη έκθεση η «4η Καλλιτεχνική Τριλογία», έριξε την αυλαία της στο Αργοστόλι, κερδίζοντας πραγματικά το κοινό που την παρακολούθησε.


Το inkefalonia.gr συνάντησε έναν από τους τρεις βασικούς συντελεστές αυτή της έκθεσης, τον Ευάγγελο Ευαγγελάτο, ο οποίος μας έβαλε για τα καλά μέσα στον καλλιτεχνικό τρόπο σκέψης. Διαβάστε τα όσα πολύ ενδιαφέροντα που έχει να μας πει...


Συνέντευξη στον Γιώργο Χαλαβαζή

Ευάγγελος Ευαγγελάτος: «Κάθε ζωγραφική είναι γεγονός και αυτό αρκεί»

Άρθρο του Ευάγγελου Ευαγγελάτου

Συνήθως οι αρθρογραφούντες αυτή την εποχή ασχολούνται μόνο με ένα στενό φάσμα πολιτικών και οικονομικών θεμάτων και με την αλληλοεπίδραση που έχουν αυτά στους πολίτες στην χώρα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση πνίγοντας τους αναγνώστες αλλά πολλές φορές και τον ίδιο αρθρογράφο μέσα στα σημερινά αδιέξοδα, τις μαύρες τρύπες της οικονομίας και στα τούνελ χωρίς φως της προσδοκώμενης ανάκαμψης.



Το καλοκαίρι όμως είναι η εποχή των εικόνων, είναι η εποχή που ευνοεί τη διάθεση της παρέας, του φωτός και των χρωμάτων, που ευωδώνει τις εκθέσεις και μάλιστα τις ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής. Μια τέτοια έκθεση θα εγκαινιαστεί στο θέατρο Αργοστολίου «Ο Κέφαλος» στις 20 Αυγούστου στις 8 το βράδυ. Είναι η τέταρτη έκθεση της Ανοιχτής Καλλιτεχνικής Τριλογίας Κεφαλονιάς που μαζί της θα εκθέσουν ακόμα πάνω από είκοσι συμμετέχοντες.
Παίρνοντας αφορμή από το γεγονός αυτό θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποια στοιχεία από την ιστορία της τέχνης έτσι σαν ένα θεωρητικό υπόβαθρο της έκθεσης αυτής στην οποία συμμετέχω και εγώ.


Η ζωγραφική από την τελευταία φάση της εποχής των παγετώνων που πρωτοεμφανίστηκε στη ζωή του ανθρώπου μέχρι σήμερα αποτελεί ένα εκπληκτικό και κορυφαίο δείγμα πολιτισμού. Το ταξίδι της τέχνης αυτής ξεκίνησε από τις περίφημες σπηλαιογραφίες της Γαλλίας και της Ισπανίας που λειτούργησαν ως ιερά αλλά και σαν μέσα απομνημόνευσης και μετάδοσης της γνώσης. Με τον ίδιο στόχο περίπου ήταν η ζωγραφική στην Αίγυπτο, στους τάφους των Φαράω και στις πυραμίδες. Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι ζωγράφιζαν με τυποποιημένες μορφές και δημιούργησαν μια παράδοση που θα διατηρηθεί για χιλιάδες χρόνια, θα γίνει η ζωγραφική πιο ανθρώπινη και περισσότερο φυσική στη Μινωική Εποχή και στον αρχαιομυκηναϊκό κόσμο κάνοντας μια επαναστατική στροφή θέλοντας να χαρίσει εκτός της μύησης και της γνώσης και αισθητική απόλαυση.
Στην κλασική εποχή (4ος π.Χ. αιώνας ) θα γίνει πλέον καλλιτεχνική έκφραση σε τοιχογραφίες και στην αγγειογραφία. Στα Αλεξανδρινά και Ελληνορωμαϊκά χρόνια η ζωγραφική εκφράζει κυρίως τον άνθρωπο και τα αισθήματά του. Ο Χριστιανισμός στη συνέχεια την χρησιμοποίησε έντονα, πρώτα στις Κατακόμβες και μετά στη Βυζαντινή ζωγραφική και στην αγιογραφία.


Γύρω στον 15 μ.Χ. αιώνα είναι η μεγάλη εποχή της Αναγέννησης και η στροφή της ζωγραφικής προς τον άνθρωπο και τον εξανθρωπισμό του Θεού και των Αγίων, είναι η εποχή που παρουσιάζει τους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών, Μιχαήλ Άγγελος, Ραφαήλ, Ελ Γκρέκο κτλ. Με την Αναγέννηση αρχίζει η ιστορία της σύγχρονης ζωγραφικής. Η καλλιτεχνική έκφραση απλώνεται γρήγορα σε ολόκληρη την Ευρώπη και αρχίζει να εκφράζεται πλέον με ρεύματα και σχολές. Στα πλαίσια της Αναγέννησης ξεπήδησε το μπαρόκ, ο ρομαντισμός και ο ρεαλισμός. Ενώ στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ξεχωρίζουν δύο γενικά ρεύματα ο ιμπρεσιονισμός και ο εξπρεσιονισμός.


Στο πεδίο της ζωγραφικής στις αρχές του 20ου αιώνα, εμφανίστηκε ένα
σύνολο καλλιτεχνικών ρευμάτων και κινημάτων όπου έδρασαν πέρα από τα όρια της ακαδημαϊκής ζωγραφικής, προσεγγίζοντας την αφαίρεση στο
ανώτατο επίπεδο.
Οι τρεις βασικές πρωτοποριακές τάσεις ήταν ο εξπρεσιονισμός, η αφαίρεση και ο σουρεαλισμός και αναδείχθηκαν μεγάλες μορφές όπως ο Πικάσσο, Ματίς, ο Κλεε, ο Καντίνσκυ, κ.α.
Παράλληλα υπήρχαν και πιο βραχύβια κινήματα όπως ο Φωβισμός (αγρίμια) και το Νταντα, στον πυρήνα των προθέσεων των οποίων βρίσκονταν η διάθεση να συγκρουστούν με ότι σήμερα θα ονομάζαμε κοινωνικό και καλλιτεχνικό
κατεστημένο, αδιαφορώντας για το μέγεθος της πρόκλησης και τις
συνέπειες της ακόμη και για την αντιδημοτικότητα.

Η μοντέρνα τέχνη πέρασε ποικίλες φάσεις και εξελίχθηκε προς απρόοπτες κατευθύνσεις κάποτε ακόμη και σε αλλόκοτες και αποτρεπτικές μορφές στη λογική του ότι η τέχνη είναι ανεξάρτητη από τις εγκόσμιες αξίες
(πολιτική, ηθική κ.α.) και στη βάση μιας υπαρξιακής ελευθερίας έκφρασης, πνευματικότητας και μαχητικότητας δίνοντας μικρότερη σημασία στην αισθητική μορφή της τέχνης.


Μεταπολεμικά η τέχνη με βάση αυτά τα προπολεμικά ευρωπαϊκά κινήματα μετεξελίσσεται σε διεθνές επίπεδο στο έδαφος της Αμερικής. Σε μια περίοδο που ήταν η εποχή της μαζικοποίησης , της διαφήμισης, της
ψυχαγωγίας με μαζικά μέσα και του μετασχηματισμού επί παντός επιστητού.

Η μορφή-φόρμα που είχε κληρονομήσει η Αναγέννηση «θρυμματίζεται» και αναδομείται μέσω του αφηρημένου εξπρεσιονισμού και του αμορφικού ύφους με εκπροσώπους τον Τζάκσον Πόλοκ και Βίλερ Ντε Κουνιγκ.

Η μορφή αυτή θα χαρακτηριστεί ως μια τέχνη συνδεδεμένη με τη ζωή και τον άνθρωπο που εισαγάγει σε κόσμους άγνωστους, έτοιμους να σου
αποκαλύψουν την αλήθεια για την τέχνη και ταυτόχρονα τη μοίρα της
ανθρώπινης ύπαρξης για να φτάσει στο τέλος και να εκφυλιστεί σε κενή
χειρονομία, φάση που θεωρήθηκε οριακή η οποία ευτυχώς ξεπεράστηκε χωρίς να επαληθευτεί η φράση «ο θάνατος της τέχνης».


Τη δεκαετία του '60 τα καλλιτεχνικά ρεύματα εγκατέλειψαν τη ζωγραφική καθώς θεωρούσαν τα ζωγραφικά θέματα ψευδαίσθηση και πειραματίζονται με διάφορα υλικά και τρόπους έκφρασης. Έτσι η Pop art με τον Άντι Γουωρχόλ έρχεται να ενσαρκώσει τον καπιταλισμό και την αστική τάξη. Ενώ στην Αρτε Ποβερα χρησιμοποιούν φυσικά υλικά σχεδόν ακατέργαστα για να δηλώσουν την αντίθεση τους στον πλούτο της κοινωνίας.
Στη δεκαετία του ΄80 όμως η ζωγραφική επανέρχεται στο προσκήνιο με την εμφάνιση του Μεταμοντερνισμού που ανατρέπει την αφαιρετική που τη θεωρεί σαν νέο ακαδημαϊσμό και προτείνει την ελεύθερη πειραματική δημιουργία. Η ρήξη με το παρελθόν είναι το νέο ζητούμενο.


Παρατηρώντας διαχρονικά την εξέλιξη της τέχνης διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχουν στεγανά στα ποικίλα κινήματά της και στοιχεία μιας περιόδου εμφανίζονται σε μια άλλη. Το συναρπαστικό όμως είναι ότι μέσα σε αυτή την πολυπλοκότητα και πολυμορφία της τέχνης κάποιος θεατής,
ακόμα και απληροφόρητος για όλα αυτά, μπορεί να αναγνωρίσει τα καίρια χαρακτηριστικά ενός έργου και να εκτιμήσει την ποιότητά του μέσα από το ρίγος, το ξάφνιασμα που μπορεί να εισπράξει εάν αυτό έχει τη σπίθα της δημιουργικότητας.

Βέβαια σύμφωνα και με τον Ντενί, ένας πίνακας είναι μια «επιφάνεια που τοποθετήθηκαν χρώματα σε ορισμένη τάξη». Η αυταπάτη της απεικόνισης ορίζεται καθαρά στην αλληλεπίδραση του υποκειμένου (θεατή) με το έργο τέχνης και η ερμηνεία του σαφώς φέρεται και εξαρτάται από αυτόν.
Κλείνοντας αυτή τη σύντομη περιήγηση στην ιστορία της τέχνης θα αναφέρω αυτό που έλεγε ο Άντι Γουωρχόλ
«Κάθε ζωγραφική είναι γεγονός και αυτό αρκεί»

Αργοστόλι 17 Αυγούστου 2012
Ευαγγελάτος Εύαγγελος
Παιδίατρος
Μέλος της Ελληνικής Εταιρείας
Ιατρών Καλλιτεχνών

http://eevangelatos.blogspot.gr/

Εγκαίνια με πλήθος κόσμου στην αξιόλογη έκθεση «4η Ανοικτή Καλλιτεχνική Τριλογία»

Μια πολύ αξιόλογη Έκθεση άνοιξε χθες το βράδυ τις πύλες της στο ευρύ κοινό. Πρόκειται για την «4η Ανοικτή Καλλιτεχνική Τριλογία», η οποία επέστρεψε για 4η χρονιά με έργα των Ευάγγελου Ευαγγελάτου, Σοφίας Αράβου - Παπαδάτου και Τζόγιας Καππάτου.

Κείμενο – Φωτογραφίες: Γιώργος Χαλαβαζής

Η Έκθεση η οποία λαμβάνει χώρα στο Δημοτικό Θέατρο Αργοστολίου "Ο Κέφαλος" στην αίθουσα "Αντίοχος Ευαγγελάτος", θα διαρκέσει μέχρι την Τετάρτη 22 Αυγούστου και οι ώρες επίσκεψης για το κοινό είναι από τις 10.00 έως τις 13.30 και από τις 20.00 έως τις 23.00

Στη φετινή έκθεση συμμετέχουν 16 καλλιτέχνες μικρών αλλά και μεγαλύτερων ηλικιών και είναι οι εξής Nicofilimon (Νίκος Γαρμπής), Χάρης Αμούργης, Ιουλία Αποστολάτου, Γεράσιμος Αυγερινός, Ρούλα Γονατά Μουστάκη, Σπυριδούλα Καβαλλιεράτου Δόριζα, Διονύσης Καππάτος, Δήμητρα Κίτσου, Αλεξάνδρα Κουστουμπάρδη, Νέλη Κουρή, Μαρίνα Μιχαλάτου, Κώνυ Μπακουλάκη, Μάγκυ Παπαδάτου, Τίνα Παπαδάτου, Jill Elias, Άλκηστις Παντούλια και Θάλεια Προκοπίου.

Στα εγκαίνια της έκθεσης παραβρέθηκαν η Βουλευτής Κεφαλονιάς και Ιθάκης κ. Αφροδίτη Θεοπεφτάτου, ο δήμαρχος Κεφαλονιάς κ. Αλέξανδρος Παρίσης (εμφανίστηκε μαζί με τον δήμαρχο Μάνδρας κ. Γιώργο Δρίκο), ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης κ. Μάρκος Κοτσιλίνης, ο επικεφαλής του συνδυασμού Ανεξάρτητη Αγαπημένη Κεφαλονιά κ. Θεόφιλος Μιχαλάτος, ο οποίος είχε ένα ακόμα κίνητρο για την έκθεση, καθώς είχε εκθέσει τα έργα της η κόρη του Μαρίνα, ο τέως Νομάρχης κ. Διονύσης Γεωργάτος , ο Νικόλας Βαλλιανάτος, αλλά και πλήθος κόσμου ο οποίος θαύμασε τα πραγματικά αξιόλογα έργα (πίνακες ζωγραφικής, φωτογραφίες, χειροποίητα κοσμήματα κ.α.) που είχαν εκτεθεί από τους καλλιτέχνες.

Πλήθος κόσμου στην παρουσίαση του νέου βιβλίου της συγγραφέως και ζωγράφου Πολύμνιας

Ο κ. Ευάγγελος Ευαγγελάτος κατά την παρουσίαση του βιβλίου δήλωσε: «Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τα αισθήματα και τις εντυπώσεις που αποκόμισα, τόσο ως αναγνώστης, αλλά και ως γιατρός και άνθρωπος ασχολούμενος με την τέχνη, από την ανάγνωση του μυθιστορήματος της συγγραφέας Αγγελικής Πολλάτου – Βαγγελάτου (Πολύμνιας) με τίτλο «ΑΥΤΟΣ Ο ΜΠΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟΣ ΜΕ ΟΝΕΙΡΑ». Πρόκειται για ένα βιβλίο που παρά τον ίσως μελαγχολικό τίτλο του, σε αφήνει με μία αίσθηση αισιοδοξίας αλλά και ευθύνης για τους νέους. Η πλοκή του κυλάει περνώντας μέσα από ατραπούς με βάσανα που μαστίζουν τη νεότητα. Βασισμένο στην σημερινή καταπόνηση και κατάπτωση των ηθικών αξιών στην σύγχρονη κοινωνία μας, και την περιπέτεια των νέων μέσα σε αυτή. Η συγγραφέας δίνει με ένα έντονο ρεαλισμό την περιπέτεια αυτή, τους κινδύνους και τα αδιέξοδα που ελλοχεύουν παντού.

Μας κατευθύνει να δούμε τα πολύ διδακτικά μηνύματα που ξεπηδούν μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματός της. Οι περιγραφές έχουν την δυνατότητα να σε μεταφέρουν σε αυτούς τους κόσμους, χωρίς να σε αφήσουν να κουραστείς ούτε στιγμή, προσπαθώντας πάντα να δεις και να μάθεις το πιο κάτω. Μέσα σε αυτό το βιβλίο ο αναγνώστης θα βρει τον έρωτα σε πολλές μορφές, από τον πλέον αθώο στον βρώμικο και καταναγκαστικό, έως τον πλατωνικό και ρομαντικό. Ακόμα το κυνήγι του ονείρου που το εμποδίζουν τα ναρκωτικά, η ανέχεια, οι φυλακές αλλά και, τη δύναμη που σε κάνει να αντισταθείς και να σηκωθείς ξανά. Ακόμα θα βρει στοιχεία ιστορικά για τους Μακεδόνες, το βασιλιά τους Αλέξανδρο και το μύθο της Κυδίππης, και θα πάει νοητά στον Uberto Ecco και στο στοχασμό του Πόλιτζερ.
Προσωπικά το βιβλίο το διάβασα μονορούφι, με συνεπήρε η πλοκή της σκληρής ζωής της πρωταγωνίστριας Μάρθας και η θέληση της να μη το βάλει κάτω. Τοποθεσίες, λέξεις και γεγονότα που εξελίσσονται στην υπόθεση κάνουν τον αναγνώστη να σκέφτεται μήπως ήρθε η ώρα να αντιδράσει. Εγώ γνώρισα την Πολύμνια σα ζωγράφο, με έκπληξη είδα ότι μπορεί να εκφράζεται και γραπτώς. Το βιβλίο και η ζωγραφική της είναι δυο κομμάτια, του ίδιου καλλιτέχνη και σου αφήνουν την ίδια αίσθηση, να νιώθεις προνομιούχος που την γνώρισες. Εγώ ειδικότερα νιώθω μεγάλη τιμή που μου ζήτησε να παρουσιάσω το τρίτο κατά σειρά μυθιστόρημά της.
Τα μηνύματα του βιβλίου είναι πολύ χρήσιμα για την εποχή που ζούμε και ιδίως, για τους νέους, για εμάς τους γιατρούς που μας επισημαίνει να μην ξεχνάμε την ψυχή εξετάζοντας το σώμα.
Αλλά και, για τους γονείς και κηδεμόνες που πρέπει να έχουν συνεχώς το μυαλό τους στην οπτική της κοινωνίας που περιγράφεται, για να μπορέσουν με την καθοδήγηση και την επιμέλεια να δώσουν αρχές και στόχους στις ζωές των παιδιών. Ώστε να αποφεύγουν καταστροφικές διαδρομές που ανοίγει συνεχώς μπροστά τους η σύγχρονη κοινωνία, και ιδιαίτερα εκείνη των μεγαλουπόλεων. Όλα ξεκινάνε σε ένα μικρό χωρίο της Αχαΐας όπου μια ορφανή 15χρονη που μεγαλώνει με τη γιαγιά της, αποφασίζει να εγκαταλείψει το χωριό της αμέσως μετά το γάμο της με ένα νοικοκύρη μεσήλικα συγχωριανό της, και να προωθηθεί στο άγνωστο.
Τελικά έφθασε στην πρωτεύουσα και στο Μεταξουργείο και ευθύς αμέσως, γνώρισε την έκπληξη της εκμετάλλευσης, της πορνείας, της κλεψιάς, την κακοποίηση, τη χρήση ναρκωτικών και ακόμα, την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη από άγνωστο πατέρα. Ακολούθως θα γίνει Μήδεια, πνίγοντας το νεογέννητο κοριτσάκι της, ενώ την ίδια στιγμή θα βρει αποθέματα να γίνει η τροφός που θα μεγαλώσει το παιδί μιας άλλης γυναίκας.
Στη συνέχεια θα περάσει πολλά, αλλά θα βρει τη δύναμη να συνεχίσει το σχολείο, να μάθει χορό, αγγλικά, ζωγραφική.
Θα κουβαλάει όμως μαζί, στον μπόγο με τα όνειρά της, τη ζωή και την παραβατικότητά της, και θα οδηγηθεί στη φυλακή ως ύποπτη φόνου.
Στην ερημιά της φυλακής εκεί που οι συνθήκες φαίνονταν σχεδόν μη αναστρέψιμες θα βρεθούν άνθρωποι να της δώσουν χείρα βοηθείας.
Και καταλήγει το βιβλίο με μια αναπάντεχη έκπληξη. Δεν θα την αναφέρω, αξίζει να φθάσετε μέχρι εκεί. Στις περιγραφές μπορούμε να διακρίνουμε λεπτές πινελιές, που προέρχονται σίγουρα, από τη ζωγραφική παλέτα της Πολύμνιας. Προσωπικά νομίζω ότι, για να γραφτεί ένα τέτοιο βιβλίο πρέπει ο συγγραφέας του να έχει μεγάλη ευαισθησία και προβληματισμούς για την νεολαία και την κοινωνία. Είναι ένα μυθιστόρημα που δε θα πλήξει αλλά θα προβληματίσει ωφέλιμα.
Θα γνωρίσει και θα επισημάνει στους σημερινούς νέους τους κινδύνους που παραμονεύουν, αλλά και την δύναμη αν πέσουν να σηκωθούν πάλι όρθιοι για να ακολουθήσουν τα όνειρά τους.
Ενώ προτρέπει όλους εμάς τους μεγαλύτερους προπαντός να σκεφτόμαστε τους νέους ιδιαίτερα σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές που περνάμε».