Άρθρο του Ευάγγελου Ευαγγελάτου
Σήμερα εάν ανοίξετε οποιαδήποτε σχεδόν Ευρωπαϊκή εφημερίδα, θα διαπιστώσετε ότι σίγουρα θα ασχολείται με την Ελλάδα.
Πάνε πια εκείνες οι εποχές στη δεκαετία του 70 όπου οι Έλληνες του εξωτερικού ζήλευαν γιατί σχεδόν ποτέ οι ξένοι δεν ασχολούταν με τη χώρα μας, ενώ αντίθετα μπορούσαν οι εφημερίδες τους να είχαν εκτενείς ανταποκρίσεις και ρεπορτάζ ακόμη και από την πιο μικρή δημοκρατία του Ειρηνικού ή της Αφρικής.
Να λοιπόν, μας γύρισε το χαρτί ! Η μάλλον η σελίδα μια και μιλάμε για εφημερίδες. Ορίστε, είμαστε πια πρώτοι και καλύτεροι σε δημοσιεύματα, ή μάλλον πρώτοι και χειρότεροι όπως θέλουν οι εταίροι μας να μας αποκαλούν σε αυτά.
Την διαπίστωση αυτή την έκανα και ιδίοις όμασι, όταν πήρα να κοιτάξω ένα τυχαίο φύλλο εφημερίδας και συγκεκριμένα τη The Sun σε μία pub του Λονδίνου. Σημειωτέον ότι κάτω από την επωνυμία της ανακοίνωνε ότι 150 ημέρες μας χωρίζουν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Μια ιδέα και παράδοση πέρα για πέρα Ελληνική.
Τώρα γιατί αφήνουμε τους άλλους να μην το θυμούνται ή πολύ περισσότερο αφήνουμε τα κλεφτρόνια ακόμη και να κλέβουν την Ολυμπία είναι μια άλλη κουβέντα.
Χωρίς έκπληξη είδα λοιπόν μια ολοσέλιδη καταχώρηση για τη χώρα μας, η οποία είχε και μία τεράστια γελοιογραφία, όπου παρουσίαζε τον Έλληνα ως Ζορμπά να χορεύει συρτάκι με ύφος πολλά βαρύ ζεϊμπέκη και να σπάει ένα βουνό από πιάτα που έφεραν το σήμα του Ευρώ. Έδειχνε ακόμη η φιγούρα αυτή την Ελληνική σημαία να κυματίζει καταλήγοντας σε ράκη και όλα αυτά με φόντο τη Γερμανική σημαία.
Guinnes
Όσον αφορά το σκίτσο αυτό κάθε αυτό έχω να παρατηρήσω ότι δεν φταίνε αυτοί. Δυστυχώς αυτόν τον πολιτισμό του Ζορμπά, τον πολιτισμό της καρικατούρας τους μαθαίνουμε στις περιβόητες Ελληνικές βραδιές στα εστιατόρια και στα ξενοδοχεία μας το καλοκαίρι και τους δημιουργούμε ψευδή εικόνα, ενώ ξέρουμε ότι η Ελλάδα είναι κάτι άλλο.
Όμως αυτοί δεν το γνωρίζουν γιατί κανείς δεν μίλησε στους ανθρώπους αυτούς που κατά χιλιάδες έρχονται στη χώρα μας, για το Σεφέρη, τον Ελύτη ή τον Καβάφη.
Γιατί δεν στολίσαμε ποτέ τις πόλεις μας με δύο έργα τέχνης.
Γιατί τα θέατρα τα έχουμε για να συνεδριάζουν μέσα σε φωνές και πολλές φορές σε ύβρεις τα δημοτικά μας συμβούλια. Απαλλοτριώνοντας έτσι τον χώρο της τέχνης, «αιρετώ δικαίω».
Τα παραπάνω είναι λυπηρά. Όμως το μείζων και αυτό που φέρνει τη μεγαλύτερη απογοήτευση και θλίψη είναι η ουσία αυτής της φιγούρας, ουσία που αποτυπώνει με τον πιο χτυπητό τρόπο την αποτυχία και την εκφύλιση μίας προσπάθειας δεκαετιών που δεν ήταν άλλη από το να πάψουν οριστικά οι εθνικές αντιπαλότητες στην Ευρώπη οι οποίες τόσους πολέμους και δεινά είχαν φέρει στη γηραιά ήπειρο. Και να οδηγηθούμε στην ευημερία μέσω της συνεργασίας και της ενοποίησης των λαών και των κρατών της.
Βλέπουμε εδώ ότι κατορθώθηκε το εντελώς αντίθετο. Το ισχυρότερο κράτος της Ε.Ε. η Γερμανία και το ιστορικότερο της ένωσης, η Ελλάδα, να καταγίνονται σε έναν ανταγωνισμό καχυποψίας και μίσους.
Θλίψη και απογοήτευση φέρνει το γεγονός αυτό, ιδιαίτερα σε όλους εμάς τους Ευρωπαϊστές, που από τα φοιτητικά μας χρόνια στην δεκαετία του 70 πιστέψαμε στην ιδέα της ενωμένης Ευρώπης.
Φρονώ ότι κάτι πρέπει να γίνει έστω και την τελευταία στιγμή για να σωθεί αυτή η τόσο σημαντική υπόθεση. Να αφυπνιστούμε όλοι και να σταματήσουμε να πίνουμε οι Έλληνες αμέριμνοι τη Guinness μας στο Λονδίνο, ή την ρετσίνα μας και το ούζο στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη, την Κεφαλονιά και απανταχού της Ελλάδος.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους Γερμανούς στη Βαυαρία και στο Βερολίνο και για τους άλλους Ευρωπαίους, στη Μαδρίτη, το Παρίσι, στη Χάγη, στις Βρυξέλες, ιδίως στις Βρυξέλες.
Μια αφύπνιση της Ευρώπης χωρίς να σκέφτεται το άνοιγμα των χρηματαγορών, μία αφύπνιση που θα σκέφτεται η Ευρώπη μόνο τους λόγους και τις ανάγκες που επιχειρήθηκε η ένωσή της. Γιατί αυτή είναι και η μόνη λύση για την επιβίωσή της.
*Ο Ευαγγελάτος Ευάγγελος είναι παιδίατρος και Συντονιστής Διευθυντής Ε.Σ.Υ.
Σήμερα εάν ανοίξετε οποιαδήποτε σχεδόν Ευρωπαϊκή εφημερίδα, θα διαπιστώσετε ότι σίγουρα θα ασχολείται με την Ελλάδα.
Πάνε πια εκείνες οι εποχές στη δεκαετία του 70 όπου οι Έλληνες του εξωτερικού ζήλευαν γιατί σχεδόν ποτέ οι ξένοι δεν ασχολούταν με τη χώρα μας, ενώ αντίθετα μπορούσαν οι εφημερίδες τους να είχαν εκτενείς ανταποκρίσεις και ρεπορτάζ ακόμη και από την πιο μικρή δημοκρατία του Ειρηνικού ή της Αφρικής.
Να λοιπόν, μας γύρισε το χαρτί ! Η μάλλον η σελίδα μια και μιλάμε για εφημερίδες. Ορίστε, είμαστε πια πρώτοι και καλύτεροι σε δημοσιεύματα, ή μάλλον πρώτοι και χειρότεροι όπως θέλουν οι εταίροι μας να μας αποκαλούν σε αυτά.
Την διαπίστωση αυτή την έκανα και ιδίοις όμασι, όταν πήρα να κοιτάξω ένα τυχαίο φύλλο εφημερίδας και συγκεκριμένα τη The Sun σε μία pub του Λονδίνου. Σημειωτέον ότι κάτω από την επωνυμία της ανακοίνωνε ότι 150 ημέρες μας χωρίζουν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Μια ιδέα και παράδοση πέρα για πέρα Ελληνική.
Τώρα γιατί αφήνουμε τους άλλους να μην το θυμούνται ή πολύ περισσότερο αφήνουμε τα κλεφτρόνια ακόμη και να κλέβουν την Ολυμπία είναι μια άλλη κουβέντα.
Χωρίς έκπληξη είδα λοιπόν μια ολοσέλιδη καταχώρηση για τη χώρα μας, η οποία είχε και μία τεράστια γελοιογραφία, όπου παρουσίαζε τον Έλληνα ως Ζορμπά να χορεύει συρτάκι με ύφος πολλά βαρύ ζεϊμπέκη και να σπάει ένα βουνό από πιάτα που έφεραν το σήμα του Ευρώ. Έδειχνε ακόμη η φιγούρα αυτή την Ελληνική σημαία να κυματίζει καταλήγοντας σε ράκη και όλα αυτά με φόντο τη Γερμανική σημαία.
Guinnes
Όσον αφορά το σκίτσο αυτό κάθε αυτό έχω να παρατηρήσω ότι δεν φταίνε αυτοί. Δυστυχώς αυτόν τον πολιτισμό του Ζορμπά, τον πολιτισμό της καρικατούρας τους μαθαίνουμε στις περιβόητες Ελληνικές βραδιές στα εστιατόρια και στα ξενοδοχεία μας το καλοκαίρι και τους δημιουργούμε ψευδή εικόνα, ενώ ξέρουμε ότι η Ελλάδα είναι κάτι άλλο.
Όμως αυτοί δεν το γνωρίζουν γιατί κανείς δεν μίλησε στους ανθρώπους αυτούς που κατά χιλιάδες έρχονται στη χώρα μας, για το Σεφέρη, τον Ελύτη ή τον Καβάφη.
Γιατί δεν στολίσαμε ποτέ τις πόλεις μας με δύο έργα τέχνης.
Γιατί τα θέατρα τα έχουμε για να συνεδριάζουν μέσα σε φωνές και πολλές φορές σε ύβρεις τα δημοτικά μας συμβούλια. Απαλλοτριώνοντας έτσι τον χώρο της τέχνης, «αιρετώ δικαίω».
Τα παραπάνω είναι λυπηρά. Όμως το μείζων και αυτό που φέρνει τη μεγαλύτερη απογοήτευση και θλίψη είναι η ουσία αυτής της φιγούρας, ουσία που αποτυπώνει με τον πιο χτυπητό τρόπο την αποτυχία και την εκφύλιση μίας προσπάθειας δεκαετιών που δεν ήταν άλλη από το να πάψουν οριστικά οι εθνικές αντιπαλότητες στην Ευρώπη οι οποίες τόσους πολέμους και δεινά είχαν φέρει στη γηραιά ήπειρο. Και να οδηγηθούμε στην ευημερία μέσω της συνεργασίας και της ενοποίησης των λαών και των κρατών της.
Βλέπουμε εδώ ότι κατορθώθηκε το εντελώς αντίθετο. Το ισχυρότερο κράτος της Ε.Ε. η Γερμανία και το ιστορικότερο της ένωσης, η Ελλάδα, να καταγίνονται σε έναν ανταγωνισμό καχυποψίας και μίσους.
Θλίψη και απογοήτευση φέρνει το γεγονός αυτό, ιδιαίτερα σε όλους εμάς τους Ευρωπαϊστές, που από τα φοιτητικά μας χρόνια στην δεκαετία του 70 πιστέψαμε στην ιδέα της ενωμένης Ευρώπης.
Φρονώ ότι κάτι πρέπει να γίνει έστω και την τελευταία στιγμή για να σωθεί αυτή η τόσο σημαντική υπόθεση. Να αφυπνιστούμε όλοι και να σταματήσουμε να πίνουμε οι Έλληνες αμέριμνοι τη Guinness μας στο Λονδίνο, ή την ρετσίνα μας και το ούζο στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη, την Κεφαλονιά και απανταχού της Ελλάδος.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους Γερμανούς στη Βαυαρία και στο Βερολίνο και για τους άλλους Ευρωπαίους, στη Μαδρίτη, το Παρίσι, στη Χάγη, στις Βρυξέλες, ιδίως στις Βρυξέλες.
Μια αφύπνιση της Ευρώπης χωρίς να σκέφτεται το άνοιγμα των χρηματαγορών, μία αφύπνιση που θα σκέφτεται η Ευρώπη μόνο τους λόγους και τις ανάγκες που επιχειρήθηκε η ένωσή της. Γιατί αυτή είναι και η μόνη λύση για την επιβίωσή της.
*Ο Ευαγγελάτος Ευάγγελος είναι παιδίατρος και Συντονιστής Διευθυντής Ε.Σ.Υ.
